fresh-education
Παναγιωτόπουλος Γιώργος
Αν. Καθηγητής Πανεπιστημίου Πατρών
Περίπου 25 χρόνια μετά την απόπειρα του Αρσένη για εφαρμογή της αξιολόγησης στην εκπαίδευση , μια επανάληψη αποτυχημένων σχεδιασμών ζούμε και σήμερα.
Δεκάδες Υπουργοί Παιδείας, με λιγότερη ή περισσότερη ένταση, δίκην μεταρρύθμισης, ξεκινούσαν από λάθος αφετηρία και με λάθος τρόπο να επιβάλλουν στον μεγαλύτερο εργασιακό κλάδο της χώρας πλαίσια αξιολογικής κρίσης.
Αναρωτιέμαι σήμερα ειλικρινά, εάν οι προθέσεις τους ήταν και είναι, όπως δηλώνουν, η βελτίωση του περιβάλλοντος της σχολικής ζωής.
Μήπως όλη αυτή η προσπάθεια και εμμονή επί δεκαετίες, έχει άλλα πιο βαθιά και σοβαρά αίτια; Δεν μπορεί απλοϊκά να χαρακτηριστεί ως συμπλεγματική συμπεριφορά, των ηγεσιών του υπουργείου.
Δεκάδες Υπουργοί Παιδείας, του ίδιου κατά τα λοιπά πολιτικού συστήματος, με ελάχιστες εξαιρέσεις, έθεταν ή προσπαθούσαν να θέσουν τους εκπαιδευτικούς απέναντι στην κοινωνία.
Προσπαθούσαν να τους ενοχοποιήσουν και να τους δείξουν, ως εν δυνάμει βορά, στο πλαίσιο ενός επικίνδυνου κοινωνικού αυτοματισμού.
Δε γνωρίζω τις σκέψεις των Υπουργών που θήτευσαν όλα αυτά τα χρόνια, όμως προσπαθώ να ερμηνεύσω τις πράξεις, στηριζόμενος στην κοινή τους αφετηρία, στην γνωστή εξέλιξη και στο ανύπαρκτο τέλος.
Αν σήμερα στρέψουμε την ματιά μας στο χθες , εύκολα θα διακρίνουμε τις ονομαζόμενες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις ως ατελείς πολιτικές. Κύριο χαρακτηριστικό τους μια επαναληψιμότητα χρονική με προδιαγεγραμμένο τέλος.
Το προϊόν αυτής της πολιτικής, όμως, γνωστό. Η συκοφαντία της πλειοψηφίας των εκπαιδευτικών. Των δασκάλων, δηλαδή, των τωρινών και επόμενων γενιών της χώρας μας.
Αλήθεια, πώς να εμπιστευτεί ο εκπαιδευτικός την πολιτεία, όταν διαρκώς βρίσκεται σε δίνη μεταρρυθμίσεων που φιλοδοξούν να μεταρρυθμίσουν ένα ήδη μεταρρυθμιζόμενο εκπαιδευτικό περιβάλλον από μια, λίγο πιο πριν, εξαγγελθείσα και εφαρμοζόμενη μεταρρύθμιση; Πώς να πιστέψει σε καλές προθέσεις και εθνικής ωφέλειας πολιτικές εκπαίδευσης;
Αλήθεια, πώς να πιστέψει στην αναγκαιότητα της δικής του μόνο αξιολόγησης και να διατηρήσει την πρέπουσα ψυχολογική συνθήκη για την ικανοποίηση των απαιτήσεων του λειτουργήματός του, όταν γνωρίζει ότι, πρώτα πρέπει να αξιολογηθεί το υπουργείο παιδείας για την συμβολή και τις υποχρεώσεις του, στην εξασφάλιση του επιθυμητού περιβάλλοντος της σχολικής ζωής;
Αλήθεια, πώς να αγνοήσει ο εκπαιδευτικός την υποχρηματοδότηση, την έλλειψη υποδομών, την ανυπαρξία σύγχρονων μέσων, την ελλιπή και πρόχειρη επιμόρφωση, την αποσυγκέντρωση και όχι αποκέντρωση αρμοδιοτήτων, τη διαρκή αύξηση της γραφειοκρατίας, την ύπαρξη χιλιάδων λειτουργικών κενών, την ανασφάλεια της πανδημίας στο σχολικό περιβάλλον, τις πελατειακές λογικές, τον εξοβελισμό των εκπροσώπων του και να πιστέψει ότι πρέπει να αξιολογηθεί για να λυθούν μαγικά όλα τα προβλήματα;
Αλήθεια, πώς να εμπιστευτεί αυτούς που τον έχουν καταδικάσει με «μισθό πείνας» ότι θα βελτιωθεί η ζωή και συμμετοχή του στο εκπαιδευτικό «γίγνεσθαι» με την αξιολόγηση;
Ο εκπαιδευτικός δίνει μάχη κάθε μέρα με τα προβλήματα που η πολιτεία θέλει να αγνοεί και βγαίνει νικητής. Προσφέρει διδακτικό έργο με δύναμη ψυχής στο δημόσιο σχολείο.
Τέλος, Να μην ξεχάσω. Δεν ήμουν και δεν είμαι κατά της αξιολόγησης.
Όμως, αξιολόγηση από πάνω προς τα κάτω.
Η διαφορά με αυτό που επιχειρούν και σήμερα είναι αγεφύρωτη.
Ας κοιταχθεί η ηγεσία στον καθρέπτη της και ας αναρωτηθεί εάν γνωρίζει, πρωτίστως, το δημόσιο σχολείο.
Ας αναρωτηθεί αν προσέφερε αυτά που έχει ανάγκη το δημόσιο σχολείο.
Ας αυτοαξιολογηθεί με αίσθημα ευθύνης.
Ας αξιολογήσει πρώτα την κορυφή της πυραμίδας και στην πορεία να διεκδικήσει την συμμετοχή των μάχιμων εκπαιδευτικών.
Με δικαστικές αποφάσεις ανά χείρας δεν μπορείς να ελπίζεις σε τίποτε.
Μάλλον παραπέμπεις σε εποχές αλήστου μνήμης που ο ελληνικός λαός και οι εκπαιδευτικοί ιδιαίτερα, τοποθέτησαν στις μαύρες σελίδες της ιστορίας.
Καλή δύναμη στους συναδέλφους εκπαιδευτικούς και να μην ξεχνούν την θυμόσοφη ρήση: «Όταν η αδικία γίνεται νόμος, τότε η αντίσταση γίνεται καθήκον».
Πηγή: protinews.com.gr
Ζ. Μακρή: Η πλειοψηφία των σχολείων δεν συμμετέχει στην αξιολόγηση μέχρι στιγμής
