fresh-education
Πάνος Ντούλας
Συχνά γίνεται κριτική στον κλάδο μας ότι δουλεύουμε λίγο κτλ. Αυτό είναι αστείο αν σκεφτείς ότι οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί ήταν από πιτσιρίκια άριστοι μαθητές, επιμελείς κι εργατικοί κι ο καθένας μας έχει περάσει από καμιά 500αριά εξεταστικές διαδικασίες για να βρισκόμαστε εδώ. Θέλει επίσης ένα περίεργο είδος τρέλας να παίρνεις τόσα λίγα λεφτά για μια δουλειά που, άμα την κάνεις σωστά, σε εξαντλεί.
Όταν λοιπόν λέμε “τα σχολεία σε αυτήν την περιοχή πρέπει να μείνουν κλειστά γιατί υπάρχει κίνδυνος”, δεν το λέμε για πλάκα ή από τεμπελιά αλλά γιατί εκτιμούμε ότι είναι για το συμφέρον των παιδιών. Δεν είμαστε βεβαίως τίποτε Άγιοι: εργαζόμενοι είμαστε με ανάγκες, ωράριο κι υποχρεώσεις, αλλά, σε τελική ανάλυση, άμα δεν αγαπάς τα παιδιά δεν μπορείς να κάνεις αυτήν τη δουλειά.
Λέει λοιπόν ο πατέρας του παιδιού που έσπασε σήμερα το πόδι του στη Θεσσαλονίκη: “…. «Έστειλα το παιδί μου στο σχολείο και το βρήκα στο νοσοκομείο»… «Θα κινηθώ νομικά εναντίον όσων ευθύνονται για αυτό που συνέβη στο γιο μου. Δεν είναι δυνατόν να στέλνουμε τα παιδιά μας για να μορφωθούν και να καταλήγουν στο χειρουργείο»….”.
Πάω στοίχημα ότι πολλοί γονείς χτες σκέφτηκαν “… τεμπέληδες δάσκαλοι, δεν τους έφτασαν δύο βδομάδες διακοπές θέλουν να κάτσουν κι άλλο…”.
Σήμερα άραγε τι λένε;;; Αυτό το παιδί θα μπορούσε να είχε γλιτώσει το πόδι του και το χειρουργείο αν είχαμε εισακουστεί…
